Wodaabe
U Wodaabe idealny mężczyzna powinien być wysoki, szczupły i umalowany tak, aby czarne obwódki wokół oczu i ust podkreślały biel gałek i zębów, zaś linia narysowana na nosie zaznaczała symetrię twarzy i wydłużała… Czytaj dalej
U Wodaabe idealny mężczyzna powinien być wysoki, szczupły i umalowany tak, aby czarne obwódki wokół oczu i ust podkreślały biel gałek i zębów, zaś linia narysowana na nosie zaznaczała symetrię twarzy i wydłużała… Czytaj dalej
Wodaabe mają trwały i precyzyjnie wyznaczony ideał piękna. Naukowcy przeprowadzili eksperyment pokazując im zdjęcia różnych mężczyzn i pytając, który z nich jest najpiękniejszy. Każdy z Wodaabe wskazywał tę samą osobę.
U wędrujących przez Kamerun, Niger, Nigerię i Republikę Środkowoafrykańską Wodaabe pierwsze małżeństwo jest aranżowane i dopiero drugie, zgodnie z tradycją, zawiera się z miłości.
Przedstawiciele przemierzającego Kamerun, Niger, Nigerię i Republikę Środkowoafrykańską plemienia Wodaabe nie chcą używać pisma, gdyż wierzą, że słowa zapisane są bez wartości. Liczy się tylko język mówiony.
Wodaabe odżywiają się głównie mlekiem świętych krów zebu, które wzbogacają krwią upuszczoną z tętnic żylnych tych zwierząt. Zamiast wołowiny jedzą kozinę, lecz tylko przy wyjątkowych odświętnych okazjach.
Jedną z tradycji ludu Wodaabe jest doroczny wrześniowy konkurs piękności z okazji końca pory deszczowej. Do rywalizacji staje ponad tysiąc młodych przystrojonych tancerzy, zaś kobiety z plemienia pełnią rolę jury.
W społeczności wyznających islam Tuaregów to mężczyźni, nie kobiety, zasłaniają twarze. Wiąże się to ze starym wierzeniem jakoby złe siły mogły opętać człowieka wchodząc przez usta.
Wodaabe to pasterze koczownicy. Wędrują wzdłuż południowej granicy Sahary. Istnieją teorie na temat ich pochodzenia mówiące, że do Afryki przybyli z Mezopotamii, przez Morze Czarne.
Przez większość swojej historii Tuaregowie kontrolowali cały handel transsaharyjski, w tym mający ogromne znaczenie dla Afryki Zachodniej handel solą. To oni stworzyli takie ośrodki kupieckie jak Tademakka (Es Suk) i Timbuktu.
Przed okresem kolonialnym tuareskie kobiety posiadały własny dziedziczny majątek (minimum bydło i namiot), same wybierały swoich mężów, a wszelkie kłótnie małżeńskie rozstrzygano na ich korzyść.
Tuaregowie słynęli z niezwykłej wojowniczości. Wszystkie państwa pogranicza Białej i Czarnej Afryki starały się utrzymywać wyborowy oddział mężczyzn rekrutowanych z ich ludu.
Wodaabe jest jednym z niewielu afrykańskich ludów, które nie mają zhierarchizowanej struktury społecznej. Na przykład ich wódz, zwany Ardo, może udzielać rad i zaleceń, ale nie rozkazów.
Jednym z powodów dla którego tuarescy mężczyźni zakrywają twarze fragmentem turbana jest przekonanie, że okazywanie uczuć to oznaka słabości, zaś o męstwie świadczą czyny, nie słowa.
Nie tylko w Indiach długoroga krowa zebu ma status świętej. Hodujący ją na szeroką skalę afrykański lud Wodaabe stara się unikać uboju i odsprzedawania tych zwierząt.
Powszechnie przyjęta nazwa Tuaregowie pochodzi od arabskiego tarek i oznacza opuszczonych przez boga. Sami zainteresowani nazywają siebie Imazaghen, czyli wolni ludzie lub Kel tagoulmoust – zasłaniający twarz.
W dawnych czasach prawo zakazywało królowom terenów Nigerii i Nigeru uprawiania miłości. Legenda ludu Hausa mówi, że dlatego Magajiya Daurama sama wybrała i ofiarowała mężowi Bayajiddzie nałożnicę. Nie chciała, by się nie męczył.
Kulle to zwyczaj plemienia Hausa zamieszkującego tereny Nigerii i Nigeru, który nakazuje kobietom w wieku rozrodczym spędzać czas wyłącznie w domu.