Przed przybyciem Hiszpanów Kaniarzy nosili długie włosy, które zaplatali na stelażach z siatki lub dyni tworząc wymyślne fryzury. Ich rodzaj zależał od płci i stanu cywilnego. Najbogatsi zakładali jeszcze obręcze lub diademy ze złota.… Czytaj dalej
W folklorze norweskim karlice to żyjące w lesie stwory o szarych oczach i włosach jasnych jak len. Na ich szyjach dźwięczą liczne łańcuchy i klamry. Taki opis możemy znaleźć np. w „Krystynie, córce… Czytaj dalej
U namibijskich Himba mężczyźni wypasają bydło, starsze dzieci pilnują kóz w specjalnej zagrodzie, kobiety opiekują się najmłodszymi, wyplatają kosze, mielą mąkę, noszą wodę, garbują skóry, spulchniają poletko z kukurydzą i zaplatają włosy.
Ponieważ biedniejsi z Indian Kaniari tworzyli wymyślne fryzury używając jako stelaży skorupek dyni, a nie złotych diademów, inne plemiona nazywały ich złośliwie Mati-Uma, czyli dyniowymi głowami.
U grenlandzkich Inuitów wyjątkowo występują jasne włosy i niebieskie oczy, co najprawdopodobniej jest wynikiem mieszania się z ludami skandynawskimi takimi jak Wikingowie, którzy przybyli na wyspę 3 wieki przed nimi.
Sigambrowie, Germanie z których wywodziła się dynastia Merowingów, golili na łyso konkurentów do władzy, ponieważ wierzyli, że siła człowieka drzemie w jego włosach.
Kobiety Himba pokrywają ciało i włosy mazią z tłuszczu z krowiego mleka, ekstraktu z roślin, popiołu i ceglasto-czerwonej ochry. Papka chroni przed insektami, słońcem i odwodnieniem oraz opóźnia starzenie się skóry.
Zamieszkujący Algierię i Tunezję Kabylowie, których zalicza się do Berberów, do dziś mają niebieskie lub zielone oczy oraz jasne – szatynowe i blond, a nawet rude włosy.
W przeciwieństwie do otaczających ich mongoloidów, których cechuje słaby i rzadki zarost, Ajnowie to najbardziej owłosiony lud na świecie. Dlatego sąsiedzi nazywali ich „kudłatymi Kurylczykami” lub „dzikusami”.
Drobne ofiary składane przez Inków na szczytach gór w podziękowaniu za pomyślną wspinaczkę tworzyły nieraz spore stosy, mimo, że składały się z włosów, patyków, traw, kamyczków i przeżutej koki.
Górale asturyjscy i kantabryjscy nosili długie, rozpuszczone włosy (Strabon z niesmakiem porównuje ich do kobiet), które na polu bitwy przepasywali na skroniach, aby im nie przeszkadzały w walce.
W dawnej Polsce uważano, że sklejony łojem kołtun chroni przed diabłem, zaś ścięcie go doprowadza do ślepoty lub szaleństwa. Choroba w której tworzą się kołtuny nazywa się zresztą w medycynie plica polonica.
Melanezyjczycy są jedynym wśród czarnoskórych ludów, u którego naturalnie występują blond włosy.
Podczas wędrówki przez góry Inkowie składali na szczytach ofiarę z włosa wyrwanego z brwi i żutego przez drogę liścia koki lub znalezionych w pobliżu patyków, traw, kamieni, ewentualnie garści ziemi.
O zamieszkujących europejską część Rosji Udmurtach mówi się, że są najbardziej rudymi ludźmi na świecie.
