Ajnowie

Takusa to ajnuska miotełka z trawy lub ulistnionych gałązek używana do rytualnego oczyszczenia, szczególnie pod koniec seansów szamańskich.

Ajnowie

U Ajnów zarówno kobiety jak i mężczyźni noszą w uszach kolczyki. Podczas szczególnie uroczystych ceremonii mężczyźni nakładają na głowy drewniane korony zdobione słomą, a do pasa przytraczają długie miecze.

Ajnowie

Ajnuski wzór na kimonach zwany moreu, informował o pochodzeniu z konkretnej wioski (kotanu) lub regionu. Wykonywały go kobiety za pomocą noża i igły. Oprócz funkcji estetycznej pełnił rolę ochronną przed złymi duchami.

Ajnowie

Ajnowie z północy Japonii rzeźbili pałeczki ofiarne zwane inau przede wszystkim z drewna wierzby, ale również bzu, magnolii, dębu i dereni. Wybór gatunku drzewa zależał od adresata i celu składanej ofiary.

Ajnowie

Społeczność Ajnów wykazywała silne wpływy matriarchatu – to w linii żeńskiej dziedziczony był majątek i pozycja społeczna. W pozostałych dziedzinach życia występowała przewaga porządku patriarchalnego.

Ajnowie

Ajnowie z północy Wysp Japońskich twierdzą, że w dawnych czasach to sami bogowie opowiadali historie zwane jukarami, ale od kiedy opuścili oni ziemię i odeszli do krainy bogów, ust muszą im użyczyć ludzie.

Ajnowie

Ajnowie z północy Wysp Japońskich rzadko prowadzili między sobą walki, większość problemów rozstrzygali na drodze dyskusji. Gdy dochodziło do bitwy jeńcy wojenni stawali się niewolnikami tych, którzy ich schwytali.

Ajnowie

W wyobrażeniu Ajnów istota seansu szamańskiego polega na tym, że dusza, opuszczając ciało szamana, udaje się na konsultacje z jego duchami pomocniczymi albo wprost do zaświatów, by sprowadzić stamtąd duszę zmarłego.

Ajnowie

Ajnowie od zawsze byli w Japonii dyskryminowani na tle rasowym. Do końca II Wojny Światowej w ich dokumentach pisano „Kyudojin”, czyli „Aborygen”. Adnotacja ta skutecznie blokowała dostęp do wykształcenia i dobrej pracy.

Ajnowie

Ajnowie z północy Japonii nigdy nie stworzyli ponadlokalnej struktury politycznej. Wierzenia  poszczególnych społeczności znacząco różniły się do siebie. Na tej podstawie wyróżniamy 3 grupy: kurylską, sachalińską i hokkaidzką.

Ajnowie

Ajnowie uważali, że tak jak z sąsiadami, z duchami i bogami też należy utrzymywać przyjazne stosunki. Dlatego zapraszali je na ceremonie i w gościnę, zaś po oddaniu czci odsyłali w góry na wschodzie.

Ajnowie

Ajnowie z Japonii wyobrażają sobie, że zwana przez nich ramat dusza jest niewidzialna i pozostaje zawieszona w ciele gdzieś między głową a sercem, zaś w przypływie gniewu lub smutku przemieszcza się ku górze.

Ajnowie

W rozumieniu Ajnów z Japonii zabicie zwierzęcia oznacza uwolnienie i odesłanie do krainy bogów jego ducha. To radosne wydarzenie podczas którego modli się i składa ofiary z rzeźb inau oraz sake.

Ajnowie

Zamieszkujący północ Wysp Japońskich Ajnowie zaliczali do złych bóstw: wszelkiego rodzaju diabły i demony (ojasi), duchy opustoszałych domostw i lisy.

Ajnowie

Według Leo Sternberga ajnuskie rzeźbione kijki ofiarne inau wyobrażają pośredników między bogami a ludźmi, zaś zwisające z nich liczne wióry symbolizują języki, którymi istoty te posługują się w rozmowach z bogami.

Ajnowie

W przeciwieństwie do otaczających ich mongoloidów, których cechuje słaby i rzadki zarost, Ajnowie to najbardziej owłosiony lud na świecie. Dlatego sąsiedzi nazywali ich „kudłatymi Kurylczykami” lub „dzikusami”.

Ajnowie

Ajnowie z Japonii przekazują wiele opowieści o małżeństwach bogów z ludźmi. Mężowie bogiń zamieszkiwali w krainie bogów, bogowie poślubieni Ajnuskom schodzili na ziemię, a żona niedźwiedzia była zabierana przezeń w góry.

Ajnowie

Wszystko co otaczało Ajnów z północy Japonii, według wierzeń posiadało duszę zwaną ramat lub ramu – czy to był drugi Ajnu, zwierzęta, rośliny, czy nawet przedmioty codziennego użytku, wykonane przez samych Ajnów.

Ajnowie

Japończycy określali Ajnów terminem Ezo, który dziś tłumaczy się przez „obcy, którzy mieszkają na północy”. Wyraz ten wywodzi się jednak od „ebisu” (dzikus, barbarzyńca) i jest powiązany ze słowem „emishi” (miecz).

Ajnowie

Ajnowie z wyspy Szumszu prawie co roku na wiosnę przybywali do Jawiny na zachodzie Kamczatki, polowali na wybrzeżach półwyspu, łowili ryby u ujścia rzeki Jeziornej, ale nie osiedlali się na półwyspie.

Ajnowie

Ajnowie żyli w budowanych nad brzegiem morza wioskach zwanych kotanami, w chatach czworościennych, drewnianych, z dwuspadowym dachem. W jednym kotanie mieszkało ok. 50 osób. Sąsiednie wioski łączyły się pod wodzą jednego władcy.