Zuni to społeczność rolnicza, uprawiająca kukurydzę, bawełnę, fasolę i dynię, hodująca kozy, owce i osły, znana z garncarstwa, spokojna i nastawiona pokojowo. Jako jedni z nielicznych nie zostali zmuszeni do zmiany miejsca zamieszkania.… Czytaj dalej
Plemię Abelamów z Papui Nowej Gwinei prowadziło szczególnie aktywną wymianę handlową z Arapeszami, którzy w zamian za świnie dostarczali im pierścieni z muszli i wszelkich innych ozdób.
Tradycyjnym zajęciem Wolofów jest handel i żarowe rolnictwo, w mniejszym zakresie także rybołówstwo, myślistwo i hodowla. Lud ten posiada także dobrze rozwinięte rzemiosło – głównie tkactwo oraz obróbkę metali, drewna i kości.
Tradycyjnym zajęciem Kirgizów z Kirgistanu, Chin i Tadżykistanu było wysokogórskie pasterstwo i myślistwo, a w niektórych regionach również uprawa zbóż. Zasłynęli z wyrobu dywanów i artystycznej obróbki metali.
Do tradycyjnych zajęć Kpelle z Liberii i Gwinei zalicza się rolnictwo (uprawa manioku, ryżu, orzeszków ziemnych i trzciny cukrowej), w mniejszym zakresie myślistwo i rybołówstwo, a także kowalstwo, garncarstwo i plecionkarstwo.
Podstawą gospodarki Czuwańców z Rosji zawsze była koczownicza hodowla reniferów. W XIX wieku dali się jednak poznać jako wyspecjalizowani hodowcy, trenerzy i sprzedawcy doskonałych psów pociągowych.
Odżibwejowie zamieszkujący na Wielkich Równinach, przeciwnie do swoich pobratymców, prowadzili koczowniczy tryb życia, mieszkali w tipi i zajmowali się polowaniem na bizony.
Wayampi zamieszkujący puszczę Brazylii i Gujany Francuskiej prowadzą gospodarkę żarową. Na obszarze wypalonego lasu uprawiają maniok, słodkie ziemniaki, banany i pochrzyn. Północne grupy Indian łowią ryby za pomocą łuku i strzał.
Tradycyjne zajęcia Tamilów to rolnictwo (głównie uprawy ryżu), rybołówstwo, rzemiosło (przede wszystkim tkanie bogato zdobionych malunkami kalamkari, rzeźbienie, kucie w miedzi i brązie) oraz handel.
Dawniej Arandowie z centralnej Australii prowadzili koczowniczy tryb życia, zaś podstawą ich gospodarki było łowiectwo i zbieractwo.
Istotnym źródłem utrzymania Farerów jest hodowla owiec. Niektóre jej zasady określa prawo ustanowione jeszcze w XIII w. Kruchy ekosystem Wysp wymusza utrzymywanie populacji tych zwierząt na stałym poziomie.
Matis z Puszczy Amazońskiej prowadzą półosiadły tryb życia. Uprawiają ziemię stosując system żarowy, tj. wypalając fragmenty lasu pod siew. Raz na kilka lat, gdy gleba jest już jałowa, przenoszą się w inne miejsce.
Podstawową ambicją władców XI-XV-wiecznych królestw Ajmarów było zdobycie terenów należących do każdej strefy bioklimatycznej, od wybrzeża, po andyjskie szczyty, aby gospodarka ich państwa była samowystarczalna.
Większość Odżibwejów, wyłączając plemiona z równin, prowadziło półosiadły tryb życia, zajmowało się rybołówstwem, leśnym myślistwem, uprawą kukurydzy i warzyw (m. in. dyni), oraz zbieraniem dzikiego ryżu i syropu klonowego.
Gospodarka Luzytanów opierała się przede wszystkim na hodowli i górnictwie, nie na rolnictwie. Często zajmowali się grabieżą sąsiadów. Prawdopodobnie na ich własnych ziemiach występowało przeludnienie.
Bambara z Mali i Burkina Faso są ludem wybitnie rolniczym, jednak wielu jego przedstawicieli uzupełnia dochody zajmując się handlem, zbieractwem, myślistwem, rękodziełem, a nawet produkcją węgla.
Orokowie z Rosji byli koczownikami i hodowcami reniferów. W poszukiwaniu lepszych warunków do handlu część z nich przeniosła się na południe, przestała wędrować i porzuciła hodowlę reniferów, adaptując hodowlę psów.
Tsimshianie tworzyli na północno-zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej zhierarchizowane klanowe społeczności matrylinearne, utrzymujące się z rybołówstwa i myślistwa.
Latem, gdy temperatura się podnosi i kwitną trawy, Inuici zamieniają się w łowców karibu. Na wybrzeże wracają jesienią, aby łowić ryby przez przeręble lub szczeliny w lodzie i polować na ssaki morskie.
Egzystencja Ajmarów w ponad 50% zależy od rolnictwa. Sadzą ziemniaki, komosę ryżową quinoa i jęczmień. Istotna jest również hodowla zwierząt – owiec, lam, alpak i bydła. Ekonomiczne znaczenie rybołówstwa różni się w zależności… Czytaj dalej
Ekonomia Nazca z Peru opierała się przede wszystkim na intensywnym rolnictwie. Uprawiano kukurydzę, fasolę, rośliny dyniowate, jukkę, orzeszki ziemne, chili, gujawę, lucumę i bawełnę.
Podstawą egzystencji Asturów i Kantabrów była hodowla bydła. Uprawiano jęczmień i len, ale agrykultura nie stała na wysokim poziomie. Stąd częste wypady łupieżcze na tereny sąsiednich Wakceów.
Iberowie uprawiali zboża, winorośl, len i esparto; znali technikę irygacji, stosowali pług do którego zaprzęgali woły. Zwierzęta (głównie woły, owce, świnie i konie) hodowali na użytek rodziny. Tkali z wełny, lnu i esparto.
Podstawą egzystencji Galaików z północy Półwyspu Iberyjskiego była hodowla zwierząt, uzupełniana łowieniem ryb i owoców morza. Handlowali wydobywanym z rzek złotem i srebrem.
