Inuici
Inuickie bitwy muzyczne zastępują sądy. Dzięki nim ujawniane są zbrodnie nawet tak ciężkie jak morderstwa. Publiczność decyduje kto wygrywa, lecz nie określa kary. Czasami zawstydzona porażką rodzina wywędrowuje.
Inuickie bitwy muzyczne zastępują sądy. Dzięki nim ujawniane są zbrodnie nawet tak ciężkie jak morderstwa. Publiczność decyduje kto wygrywa, lecz nie określa kary. Czasami zawstydzona porażką rodzina wywędrowuje.
Komancze mieli elitarne stowarzyszenie wojenne zwane Wilkami. Jego przedstawiciele nosili na głowach i plecach skóry tych zwierząt, nie mogli opuścić pola walki, wymagano od nich wyjątkowej odwagi i waleczności.
Ajnowie z północy Wysp Japońskich rzadko prowadzili między sobą walki, większość problemów rozstrzygali na drodze dyskusji. Gdy dochodziło do bitwy jeńcy wojenni stawali się niewolnikami tych, którzy ich schwytali.
Zamieszkujący centralne rejony Półwyspu Iberyjskiego Karpentanowie pozostawiali ciała wojowników poległych podczas walki na pożarcie sępom, które uważali za ptaki święte.
Według legendy zamieszkujących ogromne obszary Ameryki Łacińskiej Arawaków, gdy bóg słońca Arawidi mieszkał na ziemi, stoczył walkę z aligatorem, po której na ciele zwierzęcia pozostały ślady w postaci karb na łbie i ogonie.
Przedstawiciele andyjskiej kultury Moche prowadzili rytualne wojny, których celem było zdobycie jeńców poddawanych następnie torturom i składanych w ofierze. Zjawisko to szczególnie nasilało się w okresie klęsk żywiołowych.
Tak jak konflikty amerykańskich raperów, inuickie muzyczne bitwy mogą się ciągnąć latami. Skłócone strony wymyślają coraz to nowe pieśni i wytykają sobie kolejne przewinienia, uzasadnione lub zupełnie nieprawdopodobne.
Irlandzka tradycja mówi, że trzeci z kolei lud zamieszkujący wyspę, Nemedianie, przybył ze Scytii. Po zwycięskiej walce z olbrzymami Fomorianami osiedlił się w Irlandii, ale wkrótce zdziesiątkowała go zaraza.
Ajmarskie kobiety towarzyszyły mężczyznom podczas wojen nosząc za nimi kamienie do proc oraz pełniąc rolę łączników-informatorów na polu bitwy.
Przed podbojem inkaskim z roku 1430 Ajmarowie stworzyli 80 niezależnych, wzajemnie ze sobą wojujących królestw. Podział najpewniej bazował na różnicach dialektalnych i związkach rodowych.
Górale asturyjscy i kantabryjscy nosili długie, rozpuszczone włosy (Strabon z niesmakiem porównuje ich do kobiet), które na polu bitwy przepasywali na skroniach, aby im nie przeszkadzały w walce.
Inuici rozwiązują spory za pomocą bitew bębniarskich lub śpiewaczych podczas których adwersarze obrażają się nawzajem w improwizowanych pieśniach (arktyczny diss), zaś publiczność decyduje kto ma rację.