Kakadu
Plemię Kakadu, zamieszkujące północ kontynentu australijskiego, uważa, że ziemię stworzyła istota boska płci żeńskiej imieniem Imberombera. Kakadu nazywają ją Pramatką i dedykują jej niezwykle piękne pieśni ceremonialne.
Plemię Kakadu, zamieszkujące północ kontynentu australijskiego, uważa, że ziemię stworzyła istota boska płci żeńskiej imieniem Imberombera. Kakadu nazywają ją Pramatką i dedykują jej niezwykle piękne pieśni ceremonialne.
Żydzi wierzą, że w dniu sądu ostatecznego bóg odtworzy zmarłych ludzi na podstawie kości zwanej Luz, jedynego fragmentu ciała, który nie ulega rozkładowi. Za Luz często uznaje się siódmy i ostatni krąg szyi… Czytaj dalej
Beaivi, czyli Słońcu, bogu tworzącemu wszelkie życie, światło i ciepło, Lapończycy składali w ofierze tylko białe renifery albinosy.
Starożytni Grecy chętnie włączali do swojego panteonu obce bóstwa. Egipski Ozyrys przeszedł do ich mitologii pod imieniem Serapisa, zaś jego syn, Horus, stał się Harpokratesem.
Tak jak wszystkie ludy mezoamerykańskie, również zamieszkujący tereny dzisiejszego Meksyku Tzeltalowie oddawali cześć słońcu, które nazywali Tatik K’ak’al. (Ojciec Słońce). Wierzyli, że jego gniew powoduje pożary pól uprawnych.
Według Nepalczyków dziewczynka wybrana Kumari jest wcieleniem bogini Taledźu aż do pierwszej miesiączki. Również poważna choroba dziecka lub strata dużej ilości krwi mogą być znakiem, że bóstwo przeniosło się do innego ciała.
Według Irokezów zwykły człowiek nie jest w stanie bezpośrednio komunikować się z Wielkim Duchem, dobrym bogiem przenikającym świat, może to jednak robić paląc tytoń, którego dym niesie modlitwy do duchów niższej kategorii.
Według Lapończyków szczęście w polowaniu zależy od dobrej woli Liejbbealmaja, opiekuna zwierząt leśnych. Łaska tego bóstwa była tak ważna, że prawdopodobnie składano mu ofiary codziennie rano i wieczorem.
Jakucki bóg-stwórca Urung Ajyy Tojon i jego żona Adżynga Syer doczekali się licznego potomstwa. Urodziło im się aż 9 synów i 8 córek, którym ojciec porozdzielał różne zadania na niebie i ziemi.
Przedstawiciele kultury Nazca z terenów dzisiejszego Peru składali swoim bóstwom różnorodne ofiary. Należały do nich m.in. spreparowane głowy, żywność, bogato zdobione tkaniny, naczynia i ceramiczne fletnie Pana zwane antarami.
Według egipskiej mitologii Izyda poślubiła swojego brata Ozyrysa. Razem podróżowali przekazując ludziom wiedzę dotyczącą wyrobu narzędzi, uprawy roli oraz ustanawiając podstawy prawa. Okres ten nazywano złotym wiekiem.
U Lapończyków zwierzętami ofiarnymi były głównie renifery, potem ptaki i ryby. Wierzono, że bogowie szczególnie lubią zwierzęta białe – renifery albinosy oraz odpowiednio umaszczone krowy, owce, kozy, koty, psy i koguty.
Gdy Numbakulla zakończył proces formowania ludzkich zarodków, wyrzeźbił kobietom i mężczyznom właściwe narządy płciowe i od razu je obrzezał, bowiem bez obrzezania Aborygen nie był jeszcze człowiekiem dokończonym.
Kiedy umierał cazonci zwany też irecha, czyli władca meksykańskich Tarasków, jego ciało palono jako najwyższą ofiarę dla boga ognia i słońca Curicaueri.
Lapoński bóg piorunów i burz Tiermes wprawdzie zsyłał życiodajny deszcz, który służył roślinom, ale często bywał też niebezpieczny. Regularnie składano mu ofiary, aby nie powodował pożarów, nie ranił ludzi i reniferów.
Mezoamerykańscy Indianie Tzeltal wierzyli w boga choroby zwanego Poxlom oraz w Oxlahun Tox, który początkowo był bogiem śmierci i panem trzynastego nieba, zaś później został uznany za demona.
Najważniejsze w boskim panteonie Jukagirów z Rosji jest Słońce uważane za najwyższego sędziego. Cześć oddaje się również bogu ognia, polowania, ziemi i wody oraz duchom przodków.
Kiedy pierwszy Gand Kintu chciał pojąć za żonę Nambi, córkę władcy nieba Gulu, bóg kazał mu przejść 4 próby: przeżycia bez mleka, zjedzenia posiłku dla 100 osób, ścięcia skały toporkiem i rozpoznania wśród… Czytaj dalej
Według mitu Wawacan Sulanjana, ryż to prezent od bogów, rzecz święta,więc nie można nim handlować. Gdy sundajski król Siliwangi odmówił sprzedaży Dampo Awangowi, ten skłonił demona Sapi Gumaranga do zniszczenia pól.
Na egipskich sarkofagach jako płaczki pogrzebowe w towarzystwie Neit i Sereket często przedstawiano siostry Ozyrysa, Izydę i Neftydę pod postaciami dwóch drapieżnych ptaków – sokoła i kani.
Tore, bóstwo z panteonu plemienia Mbuti z DRK jest zarówno patronem lasu, bogiem śmierci, jak i władcą burzy. Na co dzień chowa się w tęczy. Podczas rytuałów inicjacyjnych wciela się w lamparta.
Chociaż Azande oficjalnie przeszli na chrześcijaństwo, wielu z nich do dziś kultywuje animistyczne religie plemienne. Wierzą w boga stwórcę zwanego Mboli oraz liczne bóstwa i duchy, zwłaszcza duchy przodków.
Zamieszkujący tereny dzisiejszego południowego Meksyku Tzeltalowie uważają, że bóg wody i deszczu Chauc ma wiernego oraz niezwykle niebezpiecznego, władającego piorunami pomocnika zwanego Tatik Cauk.
Zdarza się, że w Nepalu jest jednocześnie kilka Kumari, żywych wcieleń bogini Taledźu, czasem nawet parę w jednym mieście. Najbardziej szanowana jest jednak Kumari Królewska z Katamandu, zamieszkująca pałac Kumari Ghar.
Kult Izydy był popularny w całym Egipcie. Najważniejsze sanktuaria bogini mieściły się w Abydos, Busiris, Serapejonie oraz na wyspie File, gdzie jej kult przetrwał aż do 535 roku, kiedy świątynię zamknięto na mocy… Czytaj dalej
Tzeltalowie z południowego Meksyku odprawiali obrzędy religijne na magicznej górze Ikal Ajau. Za jej strażnika uważano Hun ahau. Główna rzeka zamieszkiwanego przez nich regionu również miała swojego opiekuna o imieniu Yabahen.
Gdy sundajskiego władcę niebios Batara Guru zaczęła pociągać jego adoptowana córka Nyi Pohaci, którą naga (wąż) Anta wysiedział z jaja, bogowie w obawie przed skandalem zamordowali dziewczynę. Z jej ciała wyrósł potem ryż.
Nie można jednoznacznie stwierdzić, czy postać Izydy stanowiła oryginalny wytwór egipskiej mitologii, czy też była bóstwem, które do ludu zamieszkującego obszar nad Nilem przywędrowało z innych terenów.
Pośrednikiem w kontaktach między Lapończykami a bogami jest szaman noaidi – przywódca duchowy i strażnik tradycji. To do niego ludzie zwracają się w razie choroby lub głodu prosząc o odprawienie ceremonii przebłagalnej.
Niwchowie z Rosji poza pożywieniem składali swoim bogom w ofierze również inau (zwane u nich nau), czyli różnorodne kijki ozdobione wiórami i nacięciami odpowiadającymi danemu bóstwu, okazji i rodzajowi prośby.
Według jawajskich podań chmury po nieboskłonie przesuwa bóg Batara Sambu, opiekun nauczycieli. Na co dzień mieszka on w wielkim miedzianym pałacu w południowej części nieba.
Pijąc kawę każda Lapońska gospodyni zostawia na dnie kubka kilka kropel napoju, które następnie wylewa do domowego ogniska w ofierze dla bogini Sarahkki, opiekunki gospodarstwa i rodziny.
Według maoryskiej legendy kobieta została uformowana z grudki ziemi, lecz nie było w niej życia. Bóg Tane dmuchnął jej prosto w nozdrza, czym ożywił figurkę, która kichnęła i zaczęła się poruszać.
Ponieważ kultura Sundajczyków oparta jest na rolnictwie, ich najważniejsze święto to Seren Taun, celebracja ku czci bogini Nyi Pohaci. Święto to odbywa się po zakończeniu zbiorów ryżu i rozpoczyna nowy rok agrarny.
Tainowie wierzyli, że bóg Yaya (lub Semign) ma na usługach wiele istot-protektorów zwanych cemi (koncept porównywalny do aniołów). Cemi mają swoje imiona i specjalności. Mogą nimi też zostać kacykowie lub inni ważni przodkowie.
W mitologii Mbuti z DRK Tore jest zarówno bogiem chroniącego ludzi lasu, jak i śmierci. Dostarcza on łowcom zwierzyny, więc może równie dobrze sprzyjać Mbuti na polowaniu, jak i skazać całe plemię na… Czytaj dalej
Asturowie i Kantabrowie z górskich terenów północy Półwyspu Iberyjskiego wierzyli w boga wojny o nieznanym nam imieniu, któremu składali w ofierze kozły, konie i jeńców wojennych.
Religia andyjskiej kultury Moche opierała się na kulcie pięciu bóstw – 4 męskich i 1 żeńskiego. Związane z nimi motywy mitologiczne są często przedstawiane na ceramice – np. scena wręczenia głównemu bóstwu pucharu… Czytaj dalej
Do najważniejszych bogów Tzeltalów z Meksyku należeli Cuch Uinahel Balumil. Były to cztery istoty podtrzymujące na swych ramionach ziemię. Gdy Cuch Uinahel Balumil zaczynali się wiercić, powodowali trzęsienie ziemi.
Według Tainów cemi (istota nadprzyrodzona) Yucahu, opiekun manioku, narodził się z cemi wody Atabey bez żadnego udziału mężczyzny.
Mamy wiele powodów, by wierzyć, że na szczycie celtyberyjskiego panteonu stał Lug, bóg słońca i światła. Tradycja nie przyporządkowywała mu żadnej konkretnej funkcji, ponieważ wierzono, że we wszystkim jest doskonały.
Arawakowie uważają, że przywódca ich boskiego panteonu, stworzyciel świata, Kururumany jest jedynie przedstawicielem najwyższej, leniwej istoty, w imieniu której wykonał całą pracę. Dlatego Arawakowie nazywają go kushi – bogiem mrówką.
Według Azteków nasz świat jest już piątym z kolei, nazywa się Cztery Ruch i patronuje mu sam bóg Słońca. Jego kres przyniesie trzęsienie ziemi, które zacznie się na przełomie liczących 52 lata wieków.
Karpentanowie z Półwyspu Iberyjskiego wierzyli między innymi w boginię wody, której zromanizowane imię brzmiało Aironis. Ceremonie na jej cześć odprawiano na świeżym powietrzu, przy naturalnych źródłach.
W Chorwackim apokryfie św. Andrzej był nieuczciwym karczmarzem dolewającym wody do wina. Bóg poczęstowany takim napojem kazał Andrzejowi porąbać swoją winorośl, przygotować z niej stos i za karę dokonać samospalenia.
Przedstawiciele kultury Chavin budowali monumentalne kompleksy ceremonialne, wyznawali jednego boga–stwórcę i bóstwa łączące cechy ptasie, gadzie i kocie, składali ofiary z ludzi, a podczas rytuałów zażywali środki halucynogenne.
Ajnowie z północy Wysp Japońskich twierdzą, że w dawnych czasach to sami bogowie opowiadali historie zwane jukarami, ale od kiedy opuścili oni ziemię i odeszli do krainy bogów, ust muszą im użyczyć ludzie.
Religia Wari opierała się przede wszystkim na kulcie tajemniczego Bóstwa z Berłami zwanego też Bogiem Bramy. Niektórzy badacze wysuwają jednak tezę, że nie jest to bóstwo, ale kanoniczne przedstawienie lokalnego władcy.