Ajmarowie
Pukaras, czyli kamienne osiedla obronne, budowane przez mieszkańców niezależnych Królestw Ajmara w XI-XV wieku, były otoczone przynajmniej trzema murami obronnymi o wysokości 3, a grubości 2 metrów.
Pukaras, czyli kamienne osiedla obronne, budowane przez mieszkańców niezależnych Królestw Ajmara w XI-XV wieku, były otoczone przynajmniej trzema murami obronnymi o wysokości 3, a grubości 2 metrów.
Ogam, irlandzkie pismo celtyckie, ma postać kresek, umieszczonych prostopadle lub skośnie na jednej osi. Inskrypcje na grobach, stelach i kamieniach czyta się z dołu do góry, a w manuskryptach od prawej do lewej.
Aborygeni wierzą, że moc totemu przodka koncentruje się w czurindze, którą każdy mężczyzna otrzymuje po przejściu obrzędu inicjacji. Czuringa może być okrągłą płytką z drewna lub kamienia albo kijem z nacięciami.
Dodoskie dzieci z Ugandy chętnie bawią się specjalnymi kamykami, które dobierają pod względem koloru i wielkości oraz szczerbią na kształt różnych typów rogów, aby udawały różnorodne gatunki bydła.
Jeśli Lapończycy znaleźli w pobliżu rzeki , jeziora lub na wzgórzu głaz przypominający zwierzę albo człowieka, uważali to miejsce za święte, nazywali Seide i obkładali gałązkami drzew iglastych zimą, zaś latem liśćmi i… Czytaj dalej
Tym co charakteryzowało zamieszkujących Półwysep Iberyjski Galaików był wysoki poziom sztuki jubilerskiej zwłaszcza złotniczej. Z dziedziny sztuk plastycznych zachowało się parę obrobionych kamieni i kilka surowych rzeźb.
Chapapoyas z amazońskiej części północnego Peru składali ciała zmarłych w kamiennych sarkofagach rzeźbionych na kształt ludzkiej postaci lub mauzoleach. Grobowce umieszczali w jaskiniach albo niszach w zboczach gór.
W okresach, kiedy ziemia nie jest uprawiana, Ajmarowie zajmują się rękodziełem – plotą kosze, tkają, zajmują się garncarstwem, rzeźbią w drewnie i kamieniu. Wyrabiają również przedmioty ze złota, srebra, miedzi i cyny.
Tradycyjna broń Ajmarów jest prymitywna, należą do niej proce, pałki z kamiennymi głowicami, lance i pociski przeznaczone do ręcznego miotania. Chociaż łuk i strzały były im znane, nie znalazły się w powszechnym użyciu.
W XI-XV wieku, w czasach niezależnych królestw, Ajmarowie wytwarzali wszystkie narzędzia z kamienia: konkretnie bazaltu i andezytu. Niewielka ilość przedmiotów z brązu i miedzi pochodziła z importu.
Ogam, czyli irlandzkie pismo celtyckie, ma postać kresek, umieszczonych prostopadle lub skośnie na jednej osi. Inskrypcje na grobach, stelach i kamieniach czyta się z dołu do góry, a w manuskryptach od prawej do… Czytaj dalej
Inkowie uważali miejsce w które trafił piorun za przeklęte. Jeśli był to dom, jego drzwi zamurowywali kamieniami i gliną, aby nikt nigdy już do niego nie wszedł; natomiast w otwartej przestrzeni budowali kopce.
Rosyjscy Czukcze do dziś stosują dawną metodę polowania na ptaki za pomocą boła, czyli obciążonych sznurków, które należy rzucić tak, aby oplotły lecącego ptaka i tym samym spowodowały jego upadek.
Ajmarskie kobiety towarzyszyły mężczyznom podczas wojen nosząc za nimi kamienie do proc oraz pełniąc rolę łączników-informatorów na polu bitwy.
Przedstawiciele kultury Nazca budowali domy i świątynie na półkolistych tarasach wzmocnionych kamieniami. Budowle wykonywano przede wszystkich z suszonych cegieł. Część chat robiono z plecionego szkieletu obrzuconego gliną.
Chimu uważali, że w niektórych kamieniach i skałach, zwanych alecpong, są zaklęte bóstwa. Oddawali im cześć, prosili o pomoc i składali ofiary z drobnych kamyków oraz patyków, które formowały z czasem stosy.
Według Semangów ziemia to dysk leżący na plecach węża Naga lub żółwia, który pływa w podziemnym morzu. Z firmamentem, gdzie leży zimny, piaszczysty ląd pełen kwiatów i drzew owocowych, łączą ją kamienne kolumny.
Galaikowie mieszkali w domach wzniesionych na planie koła, o kamiennych ścianach i stożkowatych dachach ze słomy lub gałęzi. Ich osiedla nazywano castro. Budowali je na wzniesieniach i nieraz opasywali trzema wstęgami muru.
Drobne ofiary składane przez Inków na szczytach gór w podziękowaniu za pomyślną wspinaczkę tworzyły nieraz spore stosy, mimo, że składały się z włosów, patyków, traw, kamyczków i przeżutej koki.
Kaniarzy wierzyli, że przed nimi żyła na ziemi rasa gigantów, która została zamieniona w kamienie. Dlatego, gdy znajdowali gdzieś formację skalną choć trochę przypominającą twarz, poprawiali jej rysy i następnie oddawali jej cześć.
Inuickie ziemianki z kamieni, torfu i darni nie mają drzwi. Wchodzi się do nich przez podziemny tunel zatrzymujący zimne powietrze. Wiosną mieszkańcy zdejmują dach, by deszcze i wiatry oczyściły wnętrze przed kolejnym sezonem.
Szczególnie ważnych Ajmarów chowa się w Chullpas – kamiennych mauzoleach przypominających okrągłe wieże. Chullpas są budowane tam, gdzie mieszka Mallku, bóg hierarchii społecznej, czyli na szczytach wzgórz otaczających miasta.
Iberowie ofiarowywali w sanktuariach świętych miejsc (głównie związanych z wodą) wota zrobione z gliny, kamienia i przede wszystkim brązu.
Kaniarzy tworzyli kalendarze wywiercając w kamieniach dziury według specjalnego schematu. Wgłębienia wypełniali wodą, a obserwując nocą w których z nich odbija się księżyc, Wenus i inne ciała niebieskie, ustalali dokładną datę.
Przed przybyciem Europejczyków Maorysi byli niepiśmienni. Prowadzili jednak kroniki za pomocą rzeźb w drewnie, kamieniu i kościach, które nazywali Whakairo.
Kameruńskie matki z plemienia Bamileke przypalają dorastającym córkom piersi gorącymi przedmiotami, aby uniemożliwić ich rozwój. Ma to zapobiec gwałtom i przedwczesnemu rozpoczęciu życia seksualnego.
Podczas wędrówki przez góry Inkowie składali na szczytach ofiarę z włosa wyrwanego z brwi i żutego przez drogę liścia koki lub znalezionych w pobliżu patyków, traw, kamieni, ewentualnie garści ziemi.
Gandowie uważają, że uwięzili boga dżumy Kaumpuli w jego świątyni, gdzie przebywa w dole przykryty liśćmi bananowców, skórami dzikich kotów oraz kamieniami. Dzięki nim ludzie na świecie chorują rzadziej niż kiedyś.
Według mitologii Abenaków z kanadyjskiego Quebecu bóg Kechi Niwaskw zniszczył pierwszych kamiennych ludzi, bo nie był z nich zadowolony. Ci, którzy obecnie żyją na ziemii zostali zrobieni z drewna.
Przedstawiciele archeologicznej kultury z terenów dolnej Misisipi, zwanej kulturą Poverty Point, nosili naszyjniki z kamiennych koralików w kształcie zwierząt takich jak sowy, psy, szarańcza lub sępniki.